Szybko, to się dzieci robi - mawiał, mój jakże dowcipny, świętej pamięci, sąsiad. Może i wstęp mało wyszukany, ale czy pora i miejsce jakieś szczególne? Listopad, leje, zimno, opony trzeba zmienić, kolejne zapalenie krtani w juniorskiej części rodziny. To i wpisy z życia wzięte.

Nigdy nie sądziłam, że spotka mnie takie szczęście. Drzewo pigwy i  tylko dwóch benficjentów, Dawid i ja. Dostałam, tymczasowo, klucze do działki i pozwolenie na pozbieranie pigwy, ile udźwigniemy, a nawet wszystko. Pojechaliśmy, nazbieraliśmy i przetworzyliśmy.

Podróże kształcą, nawet te małe, lokalne. Spacery też. Październikowe południe, ciepło niczym w sierpniu. Sucho, można się wyłożyć na trawie i łapać ostatnie promienie słońca. Biorę dzieci na spacer, zbieramy kwiatki, robimy wianki, bukieciki.

Jarzyna wykopana, całkiem jej sporo, ale jak ją przechowywać? W naszej piwnicy prawie tak ciepło jak w mieszkaniu, marszczą się nawet najtwardsze okazy. Wymyśliłam, że zrobię jarzynkę, ostatni przetwór tego sezonu. Dwa dni chodziłam z dłońmi koloru marchewkowego i zapachu selera.

Pisząc ostatnio, że ostatnie powidła zostały wysmażone, kłamałam. Skosztowawszy swojego wyrobu, z pierwszego rzutu, zapragnęłam zawekować kolejne 10 kg. Bałam się tylko, że śliwek na straganach już nie ma. Prosto po pracy, pobiegłam na pobliski placyk. Były.