Kolejne urodziny synusia, kolejny pretekst do buszowania z wałkiem. 65 niepowtarzalnych ciasteczek wylądowało w brzuszkach przedszkolnych kolegów. Tym razem podniebienia domowników potraktowałam po macoszemu. Żal i niedosyt ukoili wyżywając się artystycznie.

Tydzień diety maratończyka dobiega końca. Od niskowęglowodanowego padania na twarz, do wielkiej kumulacji cukru i skrobii. Sobota wieńczy kulinarne wariacje, niedziela zaś, wybiegania, interwały, rozważania nad życiówką, tempem i pogodą. Dziś pozostaje porządnie nakarmić ciało i umysł.

A niby dlaczego dieta maratończyka ma być nudna i nieznośna? Zwolennikom niedorzecznego umartwiania mówię stanowcze: NIE. Podczas ostatniego "wysokobiałkowego" dnia diety przychodzi taki moment, wiem to tylko z obserwacji, że człowiek rzuciłby się na bułeczkę z masłem i słodzoną kawę.

Na ulicach pierwsze oznakowania trasy, a w domu przed maratoński szał. Dawid od poniedziałku cierpi z powodu diety niskowęglowodanowej.  Nie od dziś wiadomo, że życie bez makaronu, pyry i chleba, to dla Dawida istne piekło.

Wiem, spóźniłam się. Sernik krakowski upiekłam na Wielkanoc, ale nie zdążyłam wówczas go opisać. Wygrało mycie podłóg, trzepanie dywanów i wieszanie zasłon.