Tarta serowo-cebulowa

Anka tartę polubiła,
szklaną formę zakupiła.
Błądzi, szuka, co upichcić?
Z serem przysmak może ziścić?

Do roboty się zabiera
i składniki żwawo zbiera.
Na stolnicę mąkę sypie,
łączy z proszkiem, okiem łypie,
za olejem się rozgląda.
Miesza z mąką, prędkość Bonda.

Tę mieszankę skrapia mlekiem,
kruszy twaróg, wszystko klepie.
Lepi, gniecie, pogwizduje,
w wyobraźni już kosztuje.
Masłem formę natłuściła,
wałkiem ciasto rozpłaszczyła.
Przełożyła do szklanego,
na żar bestię odpornego.

Ziołem posypała z wierzchu.
Szczypta soli, trochę pieprzu.
Wnet cebulę w talar kroi,
o makijaż się ciut boi,
bo wszak jest ogólnie znane,
kroisz francę, łzy polane.

Hop, cebulkę na patelnię,
oczy ból dziś zniosły dzielnie.
Starty serek doń dodała
i kremówką ciut podlała.

Sypła pieprzem, ziołem, solą.
Goście pikantniejsze wolą.
Wszystko z gracją przesypała
i na cieście wyrównała.

W ciepłym piecu położyła,
Dwa kwadranse odliczyła.
Najpierw z dołu piekła krótko,
by na koniec piec calutko.

I na stole postawiła,
Miśka z Szymkiem zaprosiła.
Wszystkich równo częstowała,
sama ledwie skosztowała.
Teraz mąż się dopomina,
Zrób mi tartę, moja miła!

P.S.
Zapamiętaj kucharzyku,
200 stopni na budziku.
Dla spokoju i ścisłości,
tym nakarmisz czwórkę gości.